برآورد اثرات درمانی در مطالعات کارآزمایی بالینی متقاطع در حضور عدم تمکین بیماران

مقدمه و اهداف: درکارآزمایی های بالینی برخی افراد نسبت به دریافت درمان خود تمکین نمی کنند. استراتژی معمول در تحلیل آزمایشات تصادفی، است که در صورت وجود عدم تمکین بیماران برآوردهای نامعتبری از اثرات درمانی ارائه می کند. در این مطالعه اثر درمان را درمقایسه با دارونما در حضور عدم تمکین بیماران تعدیل خواهیم نمود. روش کار: در بررسی کارایی مدل آماری پیشنهاد شده در این مقاله، از داده های یک کارآزمایی بالینی متقاطع استفاده شده که در آن 42 بیمارمبتلابه استئوارتریت زانو شرکت داشته و اثر یک پماد ساختگی در مقایسه بامصرف دارونما مورد بررسی قرار گرفته است. برای تعدیل اثر عدم تمکین بیماران از متوسط نسبت تمکین بهره مند شده و با روش حداکثر درستنمایی به برآورد پارامترها پرداخته شده است. نتایج: نتایج نشان داد که توزیع متغیرهای پایه ای مانند مدت زمان ابتلا به بیماری، شدت بیماری، سن، جنس و غیره دربین دو گروه درمانی اختلاف معنی داری ندارند (05/0 p>). خطای معیار برآورد شده برای تفاضل اثرات درمانی td بر اساس مدل تعدیل یافته به مراتب کوچک تر از مدل استاندارد بود (به ترتیب برابر با 09/0 و 12/0). همچنین آماره نسبت درست نمایی بدست آمده بر پایه مدل تعدیل یافته نسبت به مدل استاندارد کوچک تر (7/1177 در مقابل 1/1205) بود. نتیجه گیری: بر پایه خطای معیار و آماره نسبت درستنمایی بدست آمده می توان گفت که مدل تعدیل یافته برآوردهای کاراتر و معتبرتری را نسبت به مدل استاندارد ارائه می کند. واژگان کلیدی: کارآزمایی بالینی متقاطع، intention-to-treat، عدم تمکین، برآورد حداکثر درستنمایی